Simone Kleinsma leeft voor muziek, theater en de kleinkunst. Van het succesvolle ‘Klassiekers van Kleinsma’ tot rollen in musicals: aan stoppen denkt ze voorlopig nog niet. ‘Ik voel me nog 30.’

Hoe hebben alle gasten van ‘Klassiekers met Kleinsma’ jou geïnspireerd?

“Claudia de Breij zit in de eerste aflevering. Ze nam muziek van Typhoon mee, prachtig. Die man maakt zulke mooie teksten. En ze liet me Froukje horen. Heel leuk, echt iemand van nu, door haar ging ik ook naar S10 luisteren. Het is een heel nieuwe stijl, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik ze erg op elkaar vind lijken. Ik doe zelf wat ik aan het einde van elk programma zeg: ‘Zoek ze eens op, die liedjes. Bijna alles is terug te vinden, luister er weer eens naar!’”

Wat luister je thuis?

“Dingen uit het programma, Maarten van Roozendaal bijvoorbeeld. Die man komt heel vaak voorbij in Klassiekers. En ik luister veel NPO Radio 5, of die oude crooners die je terugvoeren naar de jaren 60, 70 en 80. Het hoort een beetje bij de leeftijd denk ik, dat teruggrijpen op dingen van vroeger. Het is bij mij thuis nooit stil.”

Komt er hierna nog een nieuw seizoen?

“Ik wil heel graag door. Het zou zo zonde zijn om ermee te stoppen. Het is een te leuk programma om te maken én om naar te kijken. Dat denken wij tenminste. Het moet in alle agenda’s en schema’s passen. Iedereen heeft het druk; ikzelf ga in september het theater in met een soloprogramma. Ik kan er nog niets over zeggen, er staat nog niets op papier. Zolang mijn lijf het wil, ga ik lekker door.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 49. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Deborah Ligtenberg

Vroeg opstaan, hard werken, een goede moeder zijn: presentatrice Lisette Wellens (37) bleef maar doorgaan. Totdat haar lichaam ‘stop’ zei en ze het rustiger aan moest gaan doen.

Lisette Wellens heeft net een uitzending van Goedemorgen Nederland achter de rug. Dat ze al voor dag en dauw op was, is niet aan haar te zien: haar ogen stralen en ze heeft duidelijk zin in het interview. Sinds begin september heeft de ochtendtalkshow van WNL een nieuw jasje, en dat past haar goed. “We zitten niet meer achter de desk, maar zitten samen met de gasten op de bank met een kop koffie. Er is meer ruimte voor een goed gesprek. Hoewel we een draaiboek hebben, komen de meeste vragen voort uit onze interesse. Dat maakt het herkenbaar en persoonlijk voor de kijker.”

Vind je dat belangrijk in je werk?

“Ja, ik ga graag op zoek naar iets dat kijkers raakt of waar ze zichzelf in kunnen herkennen. Als er een politicus op de bank zit, wil ik dat de kijker ook iets ziet van de persoon erachter, in plaats van dat diegene een ‘riedeltje’ afdraait. Dat neemt niet weg dat ik ook van hard nieuws hou; de Nederlandse politiek, de verkiezingen in de Verenigde Staten en het conflict in het Midden-Oosten vind ik belangrijk en interessant om te behandelen.”

Heb je altijd al interesse gehad voor het nieuws?

“Ik heb altijd een bepaalde honger gehad naar kennis. Ik las alles wat los en vast zat, ook dingen waarvoor ik misschien nog iets te jong was. Op mijn achtste las ik stiekem het dagboek van Anne Frank, nadat we het op school over de Tweede Wereldoorlog hadden gehad. Ik vond het heel interessant, maar daarna was ik zó bang dat er weer een oorlog zou uitbreken, dat ik een tijdje op de kamer van mijn broer heb geslapen.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 48. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Marjolein de Jong 

Saskia Temmink is sinds een paar weken te zien als Rose in ‘Medisch Centrum West’, de serie die na dertig jaar terugkeerde op tv. ‘Wat mij boven alles bijstond, was het gevoel dat erin zat. Dat was heel menselijk en dat sprak me aan.’

Je bent 56; was jij zelf ook een ‘Medisch Centrum West’-kijker van het eerste uur?

“Ik had destijds nog geen televisie; daardoor zag ik het niet zo vaak. Maar toen ik voor de opnames de koppies van toen opzocht, bleek ik alle personages en hun verhaal lijnen te kennen. Kennelijk heb ik er toch veel van mee gekregen; je kon er destijds echt niet omheen, zo’n succes was de serie. Wat mij boven alles bijstond, was het gevoel dat erin zat.”

Hoe omschrijf je dat gevoel?

“Als heel menselijk. En dat spreekt mij aan. De wereld van de zorg is liefdevol, alle culturen en milieus komen er samen. Als patiënt doet het er niet meer toe wie je bent of wat je doet. Zowel in de oude als in deze nieuwe serie zit je als kijker dicht op de huid van alle personages; van de kwetsbare patiënten én de artsen.”

Wat maakt jouw rol van Rose zo leuk om te spelen?

“Het is heerlijk om de verschillende kanten uit te diepen van dit personage. Rose is lid van de staf, ze moet de touwtjes in handen houden. Tegelijk heeft ze als arts contact met patiënten, die haar soms wijze levenslessen leren. Daarnaast is ze moeder, van Luna, die eveneens in het ziekenhuis werkt. En dan heeft ze nog een oogje op de psychiater, Casper…”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 47. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Lydia van der Weide

Fidan Ekiz komt in de nieuwe serie ‘Op de barricade’ op voor gewone Nederlanders. Dat is nodig, vindt ze, want ‘we lijken elkaar steeds meer uit het oog te verliezen.’

Je bezoekt in de serie drie plekken waar burgers in conflict zijn met overheid of bedrijven. Waarom wilde je dit programma maken?

“Vaak begrijp je pas echt waarom mensen zich ergens druk om maken als je ziet hoe ze leven, hoe ze voor elkaar zorgen en welke tradities daarin een rol spelen. Ik wilde die menselijke verhalen vertellen, in hun levens duiken. Tegelijkertijd blijf ik kijken naar de feiten en onderzoek ik alle kanten van een verhaal.”

In de eerste aflevering ga je naar Zandvoort, waar campinggasten in opstand komen tegen een projectontwikkelaar die er luxe chalets wil bouwen. Wat trof je aan?

“Een familiecamping waar Jordanezen al generaties lang samenkomen, sommigen wonen er zelfs permanent. Nu moeten ze wijken voor de rijken, terwijl ze geen kant op kunnen en hun stacaravans straks niets meer waard zijn. Het raakt me dat het laatste stukje Jordaan hiermee dreigt te verdwijnen. Dit zijn mensen bij wie je altijd kunt aanschuiven, waar André Hazes wordt gezongen aan tafel. Het was zo’n warm welkom. Ik voel me sowieso meer op mijn gemak bij volkse types.”

Hoe komt dat?

“Ik ben opgegroeid in een volkswijk in Rozenburg, onder de rook van Rotterdam. Die heette de Tulpenbuurt, maar werd de turkenbuurt genoemd omdat er zoveel gastarbeiders woonden. Samen optrekken, naar elkaar luisteren: de gemeenschapszin was heel sterk. Dat is iets dat ik in Nederland steeds meer mis, we lijken elkaar uit het oog te verliezen. Ik ben in mijn werk altijd op zoek naar hoe mensen weer met elkaar kunnen praten, naar elkaar kunnen luisteren.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 46. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Elselien van Dieren

Met heel haar hart geniet Loretta Schrijver van ‘The masked singer’. De schoonheid en het plezier passen bij de manier waarop ze nu in het leven staat. ‘Sprookjes zitten in mijn karakter.’

Wat maakt ‘The masked singer’ zo waanzinnig?

“Ik doe dit nu al vijf jaar en meteen vanaf het begin was het enig. Het is een vrij eenvoudig format: een stel BN’ers wordt in een pak gehesen en vervolgens moeten wij, de panelleden, raden wie erin zit. Dat is niet bepaald ingewikkeld. Al weet ik inmiddels dat het allesbehalve simpel is. Ik heb net weer een appje naar de makers gestuurd met ‘Jongens, jullie hebben jezelf overtroffen. Mooier dan dit kán gewoon niet.’ Maar dat kan blijkbaar wel, want ik stuur ze ongeveer elke week zo’n bericht. Het is een spektakel, met zulke mooie pakken waar bijzondere mensen uitkomen. Ik geniet van de wonderschone optredens en stemmen die tot in het diepst van mijn ziel doordringen. Van een schoonheid, niet normaal. Gisteravond gebeurde het weer dat ik zwaar ontroerd was. Ik was blij dat Gerard Joling eerst het woord nam, zodat ik mezelf kon herpakken. Het was zo overweldigend mooi. Ik ben een heel gelukkig mens dat ik hier bij mag zijn.”

En dan maar raden wie er in zo’n pak zit. Lukt dat nog als je zo geraakt bent? 

“Nee, absoluut niet. We hebben van die opschrijfboekjes en Carlo Boszhard zit naast me bijna wiskundige formules te noteren. We zijn nog niet eens klaar met het opnemen van de hele serie en hij heeft al vier boekjes volgeschreven. Ik amper twee, omdat ik de hele tijd werkelijk waar geen idee heb. Echt, we zijn het domste panel van Nederland.”

Dus gaan jullie elke keer af?

“Dat maakt me helemaal niets uit. Weet je wat het is, voor mij is het een sprookje. Als zo’n prachtig karakter ook nog eens heel mooi zingt, dan heb je me. Dan geloof ik gewoon in de prins die de schone slaapster wakker kust.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 45. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Deborah Ligtenberg