Hij is al jaren de copresentator van Antoinette Hertsenberg in het consumentenprogramma ‘Radar’. En hij won dit jaar ‘Wie is de Mol?’ Maar wie is Fons Hendriks?

‘Fons staat altijd aan’, zei je vriendin Liesbeth in de Volkskrant. Zelfs op jullie Franse vakantieadres was je bezig. Gun jij jezelf wel eens rust?

“We schreven daar allebei aan een boek. Liesbeth heeft avondenlang doorgewerkt, want haar boek moest af. Het mijne – over mijn ervaringen bij consumentenrubrieken – had minder haast. Terwijl zij zat te tikken binnen, zat ik lekker buiten met een glaasje wijn. Maar inderdaad: ik wil altijd nuttig bezig zijn, iets nieuws leren of ervaren. Juist daar word ik rustig van. Ik word heel ongelukkig van uren op het strand liggen. Pure tijdverspilling.”

Je bent met name nuttig bezig voor anderen. Waar komt dat vandaan?

“Waarschijnlijk van mijn ouders. Ze werkten allebei bij het UWV en waren erg sociaal betrokken. Aan de eettafel vertelden ze over de schrijnende situaties waarin mensen die geen hulp meer kregen van instanties waren terechtgekomen. Dat heeft onbewust invloed gehad. Ik vind het belangrijk iets voor een ander te doen en heb gemerkt dat de camera daarbij een enorm machtsmiddel is. Er gaat ongelooflijk veel mis in Nederland en het lijkt soms wel of mensen pas écht naar iemand luisteren als die een camera bij zich heeft.”

Wanneer ben jij op je best?

“In de confrontatie met degene die de fout heeft begaan. Maar ik ben niet sensatiebelust. Regel één: altijd wederhoor toepassen. Wat is het verhaal van die ander? Ik confronteerde eens een aannemer die tientallen mensen had gedupeerd. Hij daagde ons voor de rechter. In de rechtszaal hoorde ik dat zijn gezin vanwege ons werd bedreigd. Toen realiseerde ik me welke impact we hebben.”

Waar lig jij wakker van?

“Als ik in beschimmelde huurwoningen kom waar mensen gezondheidsklachten hebben, mensen die vanwege geldgebrek niet kunnen verhuizen. Ik word echt boos als zo’n verhuurder dan niet zijn verantwoordelijkheid neemt en er iets aan doet. Onrecht is mijn drijfveer. Als ik iets niet kan oplossen, word ik daar echt moe van. Ik blijf dan zoeken naar een andere rechtsinstantie- of persoon die wel een oplossing biedt. Als dat lukt, geeft dat veel energie.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 39. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Bram de Graaf

Anne-Mar Zwart presenteert ook de tweede reeks van ‘Handen aan de Couveuse’. Zelf zwanger volgde ze premature kindjes op de afdeling neonatologie van het Erasmus MC. ‘Zelfs als het zo misgaat, is er zoveel liefde en veerkracht.’

Was je direct enthousiast toen je hoorde over het concept van ‘Handen aan de couveuse’?

“Ik was direct nieuwsgierig naar hoe het eraan toe gaat op een afdeling neonatologie. Ik had geen idee, maar voelde dat dit een bijzondere plek is. Ouders, de pasgeboren baby’s, naaste familie en ziekenhuismedewerkers maken hier zoveel met elkaar mee. Het is een kleine, gesloten wereld waar je als buitenstaander normaal niet snel toegang toe hebt. Ik vind het heel mooi dat ik die nu kan laten zien. Het gaat hier niet om mij, maar om wat de mensen meemaken. Deze rol past me perfect, ik ben niet de presentator, ik ben mens en maker. Ik blijf waar nodig op de achtergrond en laat me verwonderen. Ook stel ik alle vragen die in me opkomen. Door alles bespreekbaar te maken, probeer ik de zwaarte eruit te halen. Ik merk dat de ouders dit ook fijn vinden, want ze kunnen zich eenzaam en niet begrepen voelen door de buitenwereld. Dan is het fijner als iemand vragen stelt en er niet omheen draait.”

Waarom wil je dit programma maken?

“Ik wil laten zien hoe mensen overeind kunnen blijven als het zo tegenzit. Dat vind ik mooi, dat we blijkbaar zo gemaakt zijn dat we overeind blijven, ook als je totaal geen houvast meer hebt. Want dat is wat gebeurt met premature kindjes, er wordt nul perspectief geboden, puur omdat artsen ook niet weten hoe het verder zal gaan met zo’n baby’tje. Het kan nog zo goed gaan in de eerste weken, ineens kan het toch misgaan. Dat deze jonge ouders zich staande houden en genoeg hebben aan het kleinste strohalmpje, dat vind ik prachtig om te laten zien. Wat een liefde, daar word ik elke keer door geraakt. Zelfs als het misgaat, is er nog zoveel liefde en veerkracht. Ook heb ik diep respect voor alle mensen die werken op de afdeling. Blijdschap, verlies, alles loopt hier door elkaar. Dat moet je mentaal ook maar zien te verwerken. Gemiddeld sterft er een baby per week op deze afdeling. Als er een kindje is gestorven, gaat er een lichtje branden op de gang. Zo weten alle medewerkers dat ze hier rekening mee moeten houden, uit respect voor het verlies. Dit soort dingen raakt me.”

Hoe was het voor jou om zoveel vroeggeboren baby’s te zien met zelf een baby in je buik?

“Ik nam mijn werk wel mee naar huis en leg maar eens uit thuis wat je hebt meegemaakt. Dat is moeilijk, helemaal in de hectiek van de dag. Vaak kwamen de tranen pas los als ik het voor de tweede keer in de montage zag. De opnames startten toen we nog aan het nadenken waren over een tweede kind. Ik heb me in het begin wel heb laten afremmen door wat ik zag en meemaakte in het ziekenhuis. Toch is het goed te realiseren dat wat er op de afdeling neonatologie speelt, maar echt een klein percentage baby’s overkomt. Door veel gesprekken met vooral mijn partner, maar ook met vrienden en familie, voelde ik dat het mooi is om te kiezen voor het leven, in plaats van ons te laten beïnvloeden door angst. Ik bedacht ook dat, als er iets is met ons kind, we dit kunnen dragen. Onze relatie is goed, onze basis is stevig. Dat heeft ons over de streep geholpen.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 38. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Lieneke van der Fluit

Programma’s over klassieke muziek zetten geregeld bekende Nederlanders in om het genre op de kaart te zetten. ‘Podium klassiek’-presentator Floris Kortie juicht het toe, want in de omlijsting valt genoeg te winnen. ‘Maar de basis is de muziek, die wil je behouden.’

Presentator Floris Kortie heeft er zin in. Deze zondag begint het nieuwe seizoen van Podium klassiek, het wekelijkse programma waarin hij met zijn collega’s de klassieke muziek in het zonnetje zet. “Er staat zoveel moois op de planning.” Dankzij het programma heeft het klassieke genre een vaste plek op televisie.

Maar er is meer. Omroep MAX is begonnen met de derde reeks van Aria, waarin een jury zoekt naar een nieuwe operaster. Het Concertgebouworkest trapt vrijdag zijn seizoen af met de Opening night, die een dag later wordt uitgezonden op NPO 2. Deze programma’s trachten de klassieke muziek – die wellicht nog kampt met een wat stoffig en verheven imago – toegankelijk te maken voor breder publiek.

Aanwinst

Zo heeft Aria een nieuwe aanwinst: acteur Tygo Gernandt introduceert de opera’s, hij neemt de kijkers mee in het verhaal en legt uit wie de personages zijn. Bij de Opening night krijgt het Concertgebouworkest bezoek van sor, de rapper die hiphop combineert met r&b, jazz én klassieke muziek. In 2022 won hij het programma Maestro, waarin bekende Nederlanders de dirigeerstok ter hand nemen.

Hebben deze strategieën effect? Weten mensen hierdoor ook de concertzaal beter te vinden? “Het kan goed werken als een prominente Nederlander de tv-kijker even over de drempel tilt van de tempel van de klassieke muziek”, zegt Floris. Volgens de presentator is het waarschijnlijk niet zo dat dit er ook direct toe leidt dat concertzalen meer kaarten verkopen. Wel is het altijd goed om na te denken over hoe het anders kan. “De basis is de muziek, die wil je behouden. Wat je eromheen doet – de sfeer, de manier waarop je het presenteert – dáár valt wat te winnen.”

Beleefd applaus

“Bij de meeste klassieke concerten is er in de loop der jaren een soort standaardvorm ontstaan”, zegt Floris. “De dirigent komt oplopen, er volgt beleefd applaus, de dirigent schudt de concertmeester de hand, dan spelen ze een ouverture en daarna een soloconcert met een beroemde solist. Na de pauze speelt het orkest een symfonie, en aan het eind komt de dirigent de trap af om te buigen. De muziek kan prachtig zijn, maar die vorm vind ik persoonlijk ontzettend saai.”

Dat moet en kan anders. “Het gewichtige en plechtige wat er vaak omheen zit is een vetrandje dat we ook kunnen wegsnijden, het is ballast. De muziek is het vlees, dat kunnen we mooier opdienen. Dat is wat we onszelf bij Podium klassiek ook ten doel stellen. We willen de muziek in een ontspannen en enthousiasmerende sfeer presenteren. Het publiek moet niet het gevoel hebben dat het om iets gewichtigs gaat waar ze verstand van moeten hebben.”

Maar ook dat kan doorslaan, ziet hij. Soms zijn mensen iets te ijverig om nieuwe vormen te verzinnen. Zijn oud-collega Mike Boddé grapte wel eens: “Tegenwoordig moet er altijd een sushibuffet bij”.

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 37. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Bas Roetman

Samen leven doen ze al 37 jaar, samen een programma presenteren is nieuw voor Natasja en René Froger. Maar het gaat ze goed af in klusprogramma ‘Een eigen huis’. ‘We lezen elkaar.’

Wat is er te zien in het nieuwe ‘Een eigen huis’?

Natasja: “Het programma draait om een klushuis in Voorthuizen. Zes koppels gaan dat huis met elkaar verbouwen en elke week stemmen ze één persoon naar huis. De andere helft van het koppel blijft. Die kan de finale nog halen, als dat lukt, komt de wederhelft die is weggestemd terug. De winnaar mag vijf jaar gratis wonen in het huis dat ze tot een prachtige villa hebben verbouwd. Wat dat betreft is het levensveranderend.” René: “Een eigen huis is heel actueel. De huidige huizenmarkt is verschrikkelijk, zeker als je wat jonger bent, is het niet te doen om aan een huis te komen. Het is ook een van de redenen waarom we dit programma zo sympathiek vinden en van mening zijn dat het nodig is. Als winnaar woon je niet alleen vijf jaar zonder vaste lasten, ook de kosten zoals boodschappen en benzine betaald worden. In de finale is het aan de kijker om de winnaar te kiezen.”

Natasja, hoe vond jij het om dit programma samen met je man te maken, en hoe deed hij het?

“Heel erg leuk. Bij de wekelijkse eliminatie heb ik de presentatie alleen voor mijn rekening genomen. Dat is alleen maar praten en begeleiden. René is meer de vliegende keep. Hij regelde materialen of ging mee naar de supermarkt. Daar duwt hij het karretje, sjouwt hij de boodschappen en voert ondertussen een gesprek met de deelnemers. Hij vergat de camera’s volledig en was dus helemaal zichzelf.”

René, hoe heb jij het ervaren?

“Ik ben meer van de luchtigheid. Ik vraag ze hoe het gaat, ga af en toe met de mannen de kroeg in en regel spullen voor ze. Om het samen met Natasja te doen, was fantastisch. Daardoor hebben we ook in de werkmodus veel tijd met elkaar doorgebracht.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 36. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Wouter Luijken

Ze leeft volgens het motto: ‘Laat een trein met een mooie kans nooit voorbijrijden.’ Daarom gaat Eva Jinek op 2 september van start met een nieuwe uitdaging: Eva, een dagelijkse talkshow op primetime.

Wat kunnen we verwachten van je nieuwe programma?

“Daarin breng ik actuele, mooie verhalen voor het voetlicht, over uiteenlopende onderwerpen. Het wordt een toegankelijk programma voor een breed publiek; precies zoals past bij Avrotros. Mensen steken er van alles van op, raken geïnspireerd en er valt ook veel te lachen. Natuurlijk hoop ik dat als er bijvoorbeeld een minister opstapt, hij of zij diezelfde avond nog bij mij zit, maar er zal ook veel aandacht zijn voor cultuur. De nieuw ingerichte studio heeft alle ruimte voor optredens in iedere vorm.”

Had je je toen je net begon als journalist kunnen voorstellen dat je zo’n bekende presentatrice zou worden?

“Absoluut niet, ik had zelfs niet de ambitie om voor de camera te komen. Ik heb tot mijn elfde in Amerika gewoond en leerde daarna pas Nederlands. Ik was er soms nog wat onzeker over, ook bij het schrijven; gebruikte ik bijvoorbeeld wel altijd de goede lidwoorden? Dus ik, op tv, voor heel Nederland? Uitgesloten. Dat ik in 2008 meedeed met een screentest voor een interne vacature bij NOS Journaal op 3 was puur om te ervaren hoe het was om de teksten voor te lezen die ik zelf schreef voor de presentatoren. Ik zou toch niet aangenomen worden, wist ik; ze waren op zoek naar een man. Een paar dagen later kreeg ik een telefoontje: ik was het tóch geworden.”

Waarom past dit werk zo goed bij je?

“Iedereen heeft iets waarin hij of zij goed is. Ik kan een heleboel dingen niet, laat mij vooral niet je administratie doen. Wat ik wel denk te kunnen, is mensen helpen hun verhaal te vertellen. In essentie komt mijn werk neer op luisteren. Heel goed luisteren. En dan reageren, inspringen, faciliteren; alles om de ander een podium te geven. Met verhalen, groot of klein, kun je impact maken. En het mooie is: iederéén heeft een verhaal. Ik moet de eerste persoon met wie ik geen boeiend gesprek kan voeren nog ontmoeten. Ik heb echt de leukste baan die er is!”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 35. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Lydia van der Weide