Joyce Boverhuis is een van de gezichten van het EenVandaag Opiniepanel, onderdeel van het dagelijkse actualiteitenprogramma EenVandaag. Ze is er helemaal op haar plek. ‘Ik wil het verhaal achter de mening laten zien.’

Hoe ben je presentator van het Opiniepanel geworden?

“Zoals altijd in het leven moet je een beetje geluk hebben, mensen om je heen hebben die je een kans geven. Ik ben een hele tijd redacteur geweest bij EenVandaag. Op een gegeven moment vertelde hoofdredacteur René van Brakel dat ze naast Gijs Rademaker nog iemand zochten om opiniepeilingen te presenteren. René wilde graag dat het iemand van de redactievloer zou worden. Ik heb een screentest gedaan en ik ben het geworden. Ik doe het met heel veel liefde. In deze dubbelrol als presentator en opiniepeiler komen heel veel kanten van wat ik altijd heb willen doen samen.”

Vertel, hoe zit dat?

“Vroeger wilde ik acteur of dominee worden. Ik ben christelijk opgevoed. Ik droomde van een oecumenische gemeenschap waar iedereen welkom is, waar iedereen zijn of haar zorgen kan vertellen. Ik zie ook de kracht van het samen bidden. Van met een groep mensen je zorgen over de wereld en je naasten uitspreken, daar even bij stilstaan. Ik ben niet meer gelovig, maar ik vind dat nog altijd heel mooi aan de kerk. Ik heb me na mijn middelbare school nog wel ingeschreven voor de opleiding theologie, maar een docent daar wees me erop dat ik voor wat ik wilde beter humanistiek kon kiezen. Uiteindelijk heb ik Nederlands en later journalistiek gestudeerd, omdat ik ontdekte dat ik me vooral wilde verdiepen in de verhalen van mensen. Wat ik interessant vind aan het EenVandaag Opiniepanel, is dat het ook gaat om verhalen; de verhalen achter de mening. Door die aan bod te laten komen, kan ik de zorgen die mensen hebben aan het licht brengen.”

Hoe is het Opiniepanel ontstaan?

“Na de moord op Pim Fortuyn ging er een schok door Nederland. Vanwege de moord, maar ook door zijn plotselinge opmars. Politici hadden de onvrede niet aan zien komen, de media ook niet. Daarna dachten de toenmalige makers van ons programma: hoe komen we bij mensen achter de voordeur? Toen hebben ze kijkers gevraagd of ze hun mening wilden geven. Die groep is nu uitgegroeid tot een panel met 80.000 leden. Aanmelden kan nog steeds.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 34. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Bas Roetman

Er zijn van die zomers die een leven bepalen. Om een ingrijpende gebeurtenis of levensveranderend inzicht. Zangeres Berget Lewis: ‘Ik heb nooit durven dromen dat ik zo gelukkig zou kunnen zijn.’

Je komt graag op Curaçao. Wat maakt dit eiland voor jou zo bijzonder?

“Dat is echt mijn plek, ik ben er zeker twintig keer geweest. Ik kwam er voor het eerst in 2009 voor een optreden en was meteen verliefd; op de heldere blauwe zee, op het eten en op de mensen en het gemak waarmee iedereen zijn gang gaat. En dan is het ook nog eens bijna altijd prachtig weer; ik hou van de zomer. Mijn afkomst is Surinaams en Guyanees, maar mensen denken vaak dat ik Antilliaans ben. Dat is niet zo gek, want ik voel me thuis op Curaçao. Het is de samensmelting van allerlei mensen en culturen die het er zo fijn maakt. Inmiddels ken ik het op mijn duimpje: de mooiste natuurstrandjes en de restaurants waar de lokale bevolking eet, dat zijn vaak de beste. Een beetje toeren, lekker eten, een strandbedje onder een palmboom en een cocktail; veel meer heb ik niet nodig.”

Behalve dan de liefde. Heb je daar lang naar gezocht?

“Laten we het zo zeggen: ik heb in mijn leven genoeg liefdesverdriet gehad. Toen ik Maurice leerde kennen, bijna vier jaar geleden, zat ik niet te wachten op een relatie. Ik was content in mijn eentje. We hebben een heel rustige start gehad, een jaar waarin we elkaar leerden kennen, vrienden werden. Ik ben bekend, en in die rol kom ik best wel vaak neppe mensen tegen. Dat maakt dat ik vaak extra alert ben, maar met Maurice was het van begin af aan anders. Hij is heel puur en zichzelf. Hij geeft me het gevoel dat als wij samen ergens onze schouders onder zetten, alles lukt. Ik vond het spannend om dat aan mezelf toe te geven, mijn gevoel te laten gaan. Totdat Maurice in augustus 2021 zijn liefde voor mij bekende en ik mijn hart ook durfde te laten spreken. Dat was trouwens ook in de zomer, dat is ons jaargetijde denk ik.”

Het kon bijna niet anders dat je twee grote liefdes met elkaar in contact bracht; Maurice en Curaçao.

“Klopt! Toen we in 2022 onze eerste vakantie samen gingen plannen, stelde ik voor om naar Curaçao te gaan. Eerlijk gezegd wilde ik ook nergens anders naartoe. Het was een beetje alsof ik mijn nieuwe liefde voorstelde aan mijn familie en beste vrienden; zo graag wilde ik hem Curaçao laten zien. Hij was er nog nooit geweest en vond het gelukkig een goed idee. Het was echt een ‘summer of love’.”

Wat maakte die zomer zo bijzonder?

“Het was alles waarvan ik droomde als het om een vakantie met mijn grote liefde gaat. Van diners bij zonsondergang tot samen het eiland ontdekken: alles was even speciaal. Het was zó romantisch. Die vakantie is een van mijn mooiste herinneringen. Ook door het besef dat het dus nog kan, tegen je vijftigste je grote liefde vinden. Dat was een heel fijn inzicht, geruststellend ook.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 32/33. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Deborah Ligtenberg

Er zijn van die zomers die een leven bepalen. Om een ingrijpende gebeurtenis of levensveranderend inzicht. Journalist Coen Verbraak: ‘In de zomer van 2009 was ik voor het eerst in beeld bij ‘Kijken in de ziel’. Een spannende stap in mijn tv-werk.’

Je stelde voor het over 2009 te hebben. De zomer waarin je voor het eerst op televisie kwam met ‘Kijken in de ziel’.

“Ja, maar niet omdat ik nou zo graag zelf op tv wilde. Ik maakte radio, schreef voor de Volkskrant en Vrij Nederland en maakte documentaires. Vóór de camera presenteren, was een nieuwe stap in mijn carrière die heel leuk bleek. Dat maakt die zomer gedenkwaardig. Als mens heeft het me niet wezenlijk veranderd, ik ben nog steeds dezelfde persoon als voor 2009. Hoop ik. Ik heb de mensen om me heen op het hart gedrukt me tot de orde te roepen als ik sterallures dreig te krijgen.”

Wachtte je daarom tot 2009 met in beeld verschijnen?

“Nee, het zat zo. Ik heb allerlei televisiedocumentaires gemaakt. Ik vond altijd dat het daarin ging om de mensen die ik interviewde, niet om mij. Tot ik een serie over psychiaters wilde maken, met de titel Kijken in de ziel. We zouden het hebben over vragen als ‘kun je een kind in de eerste vier jaar van zijn leven zo beschadigen dat het nooit meer goedkomt?’, of ‘wat bepaalt geluk?’ Persoonlijke, diepe gesprekken. De redacteur met wie ik deze serie maakte, Louis Bogaers, vond dat ik het niet kon maken om buiten beeld te blijven. ‘Jij moet daar gewoon zitten, want het is een gesprek tussen twee mensen. Het is raar als jij dan niet zichtbaar bent’, zei hij. Hij had gelijk. Ik moest voor de leeuwen.”

Voelde het echt zo?

“Ik vond het ontzettend spannend. Van de camera’s had ik niet zo’n last. Ik praat vaak een uur of drie met mensen, dan vergeet ik die dingen vanzelf. Dat is voor de mensen die ik interview ook fijn, dat we samen zo’n goed gesprek hebben dat alles om ons heen verdwijnt. Ik vond het spannend omdat ik niet wist hoe kijkers erop zouden reageren, of ze me zouden accepteren als interviewer. En of er wel iemand de televisie voor wilde aanzetten. Het was die zomer prachtig weer; ik hoopte stiekem dat het ’s avonds zou regenen, omdat er anders vast niemand zou kijken.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 30+31. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Deborah Ligtenberg

Er zijn van die zomers die een leven bepalen. Om een ingrijpende gebeurtenis of een levensveranderend inzicht. Journalist Nynke de Jong: ‘Die zomer van 2008, toen ik zonder geld in Praag zat, werd ik volwassen.’

Welke zomer is gedenkwaardig voor je?

“De zomer van 2008, waarin ik zonder geld in Praag zat. De zomer waarin ik volwassen werd.”

Vertel!

“Met mijn ouders zat het avontuurlijke reizen maken er niet zo in. Appelscha, op drie kwartier rijden, dat was onze zomerbestemming. Mijn drie broers en ik vonden dat prima. Ik kan me niet herinneren dat ik naar een verre bestemming hunkerde. In 2007 ging ik met vrienden naar Sziget, een groot muziekfestival in Boedapest. Niemand van ons gezin was daar ooit geweest. Dat ik de eerste was, dat mijn ouders niet wisten wat ik deed, dat er daar zoveel verschillende soorten mensen waren en ik er gewoon tussen paste, was ontzettend leuk. Er ging een wereld voor me open. Ik kon dat dus gewoon, het was niet zo dat ik zonder de veiligheid van thuis meteen in de goot lag. Die vakantie beviel zo goed, dat mijn vrienden en ik een jaar later besloten opnieuw te gaan.”

De zomer van 2008, wat deed je, wie was je?

“Ik was 23, Friesland had ik op mijn achttiende verlaten voor een studie Nederlands in Utrecht. Daar raakte ik bevriend met iemand die communicatie studeerde. Bij haar op de opleiding zat een heel leuke club mensen, bij wie ik me aansloot. Haar vriend was dj en draaide in Tivoli, waar ik kennismaakte met een heel ander soort muziek. Ik ben opgegroeid met klassieke muziek en speelde bugel in de fanfare. Op een gegeven moment nam mijn broer populaire muziek mee, want mijn ouders draaiden nooit The Beatles en Stones. Door die vriendin en haar vriend ontdekte ik een nieuwe muziekwereld, die van de dance. Wat experimenteler en alternatiever, machtig interessant vond ik het.”

En de zomer van 2008 bracht je opnieuw door op het festival Sziget.

“Ja. In 2007 waren we er met de bus naartoe gegaan. Dat duurde zó lang, dat we nu gingen vliegen. Eerst een paar dagen naar Praag en daarna naar Boedapest. Praag vond ik fantastisch. Ik was toen ook al helemaal in de ban van geschiedenis en las die zomer In Europa van Geert Mak, dat enorm dikke boek. Als een zware stoeptegel sleepte ik het mee door de stad. Alles wat ik las – het verhaal over de Praagse lente, het Joodse getto – kwam tot leven. Het was een openbaring. Appelscha heeft ook geschiedenis, maar die haalt het niet bij Praag. Het gebeurde geregeld dat een vriend midden in de stad zei: ‘Oké Nynke, vertel maar’ en dan gaf ik een minicollege.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 28+29. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Deborah Ligtenberg